Αντιυπερτασικά φάρμακα. Ποιο απ΄ όλα;

Η υπέρταση είναι χρόνια πάθηση, και κατά κανόνα, οι ασθενείς λαμβάνουν τα φάρμακα για την αντιμετώπισή της εφ΄ όρου ζωής. Συνεπώς, αποτελούν πεδίο έντονου ανταγωνισμού μεταξύ των φαρμακευτικών εταιρειών. Τα τελευταία χρόνια, ο αριθμός τους αυξήθηκε αλματωδώς. Θα πρέπει να σημειωθεί, ότι παρά την μεγάλη αύξηση του αριθμού των φαρμάκων, δεν παρατηρήθηκε και ανάλογη αύξηση στην αποτελεσματικότητα της αντιμετώπισης της υπέρτασης, που με την συνήθη αγωγή αυξήθηκε μόλις 7% σε 10 χρόνια (από 27% σε 34%).

Σήμερα ο αριθμός των αντιυπερτασικών φαρμάκων υπερβαίνει πιθανώς τις 200 ονομασίες. Το ερώτημα είναι προφανές: ποιο φάρμακο πρέπει να δοθεί στον ασθενή;

Η απάντηση θα ήταν και αυτή προφανής: οποιοδήποτε, αφού όλα έχουν αποδειχθεί αποτελεσματικά στην μείωση της αρτηριακής πίεσης σε πολλές κλινικές μελέτες. Συνεπώς, είναι στην απλή ευχέρεια του ιατρού να επιλέξει οποιοδήποτε.

Όμως, τα πράγματα δεν είναι έτσι! Η πρακτική εφαρμογή έδειξε, ότι κανένα από αυτά τα φάρμακα δεν είναι το ίδιο αποτελεσματικά σε όλους. Στην καλύτερη των περιπτώσεων είναι αποτελεσματικά στην μείωση της πίεσης μόνο στο 1/3 των υπερτασικών. Για να ξεπεραστεί το πρόβλημα δημιουργήθηκαν συνδυασμοί φαρμάκων, δηλαδή χορήγηση περισσότερων φαρμάκων, συστήνονται διάφοροι συνδυασμοί, δημιουργήθηκαν οδηγίες από ιατρικές εταιρείες,…….

Το πρόβλημα όμως παρέμενε και η ιατρική αντιμετώπιση ήταν σε αδιέξοδο.

Η λύση: αντί της τυχαίας επιλογής, η επιλογή να γίνεται εξατομικευμένα, δηλαδή «το κατάλληλο φάρμακο για τον κατάλληλο ασθενή». Αυτό ακριβώς είναι που έδωσε η ρεοκαρδιογραφική εξέταση στην αντιμετώπιση της υπέρτασης.

Ας δούμε τα γεγονότα:

1. Η αρτηριακή υπέρταση είναι αιμοδυναμική διαταραχή, δηλαδή διαταραχή των μηχανισμών της κεντρικής κυκλοφορίας του αίματος, και οφείλεται είτε σε αύξηση του όγκου του αίματος λόγω κατακράτησης υγρών, είτε/και σε αύξηση της καρδιακής συσταλτικότητας, είτε/και σε αγγειοσύσπαση, είτε/και σε παθολογική αύξηση της καρδιακής συχνότητας (παλμών).

2. Όλα τα αντιπερτασικά φάρμακα δρουν μέσω αυτών των συγκεκριμένων μηχανισμών:

- τα διουρητικά μειώνοντας την κατακράτηση των υγρών

- οι β-αναστολείς και άλλα φάρμακα, μειώνοντας την καρδιακή συσταλτικότητα και τους παλμούς

- τα αγγειοδιασταλτικά, μειώνοντας την αγγειοσύσπαση.

Ερώτημα: όταν δεν γνωρίζουμε την/τις αιτίες, η τυχαία επιλογή έχει άραγε καλές πιθανότητες επιτυχίας? Η απάντηση είναι προφανής και φαίνεται από το χαμηλό ποσοστό ρύθμισης της αρτηριακής πίεσης στον πληθυσμό.

Η προσφορά της ρεοκαρδιογραφίας:

Με την ρεοκαρδιογραφία μετρούνται όλες οι αιτίες που οδηγούν στην αύξηση της αρτηριακής πίεσης: και η κατακράτηση ή μη των υγρών, και η καρδιακή συσταλτικότητα, και η ύπαρξη αγγειοσύσπασης, και η παθολογική αύξηση των παλμών. Αυτός είναι και ο λόγος, που με την ρεοκαρδιογραφική εξατομικευμένη επιλογή της αγωγής η αποτελεσματικότητα στην ρύθμιση της αρτηριακής πίεσης αγγίζει σχεδόν το 100%.

Συνεπώς, το ερώτημα «ποιο απ΄ όλα» έχει βρει την λύση του.

Δρ Γραμματικόπουλος Κ., MD, PhD.

αρχή σελίδας